....MY GOD
تو همون حس غریبی که همیشه با منی
تـو بهونــه هر عاشق واسه زنده بودنی
تــو امیــد انتظـاری تـو دلای نــا امیــد
مثــل دیــدن ستــاره تــو شبــای نـا پدید
بـا توام بــا تو کـه گفتی تکیه گـاه عاشقـایی
می دونم یه دنیا نوری ساده ای بی انتهایی
مثل لالایی بــارون تــو کــویــر بـی صـدایی
تو خود عشقی میدونم نـاجی فــاصـلـه هـایی
عمریــه دلم گـرفته گِـلـه دارم از جـدایـی
خدای همیشه حاضر تو کجایی تو کجایی
تو کجایی.. تو کجایی...
**************************************
ای کــاش آهنگ محبت بودم و بــرایت آهنگ عشق را می سـرودم. ای کاش قطره ی اشک بودم و از چشمهایت جاری می گشتم. ولی افسوس که نه آهنگ هستم ونه اشک چشمان پر مهرت. ولی هرچه هستم تا آخـرین قطره ی خـونی کــه در رگ دارم دوستـت دارم
ییییییییی
عزیزم میدونی تفاوت تو با خون در چیه؟
اینکه خون می ره تو قلبم و بر میگرده اما تو می ری تو قلبم ودیگه بیرون نمیای
****************************
در یک جزیرهء سر سبز و خرم تمامی صفات نیکو و پلید انسان با هم زندگی می کردند صفاتی چون: دانایی غرور ثروت شهوت عشق و ... .
در روزی از روزها دانایی همهء صفات را در یکجا جمع کرد و گفت قرار است سیل عظیمی در جزیره جاری شود و هر کس لوازم ضروری خود را بردارد و در قایقش بگذارد و آماده سیل شود. همه این کار را کردند و باران شدیدی شرو ع به باریدن کرد و سیل بزرگی براه افتاد. همه در قایق خودشان بودند تا اینکه صدای غرق شدن و کمک خواستن یکی از صفات آمد. آن محبت بود. عشق بی درنگ به کمک محبت شتافت و قایق خود را در اختیار محبت گذارد ولی چون قایق جای یک نفر را بیشتر نداشت محبت سوار شد و عشق در سیل گیر افتاد. به دورو بر خود نگاه کرد ثروت را در نزدیکی خود دید از او کمک خواست ولی ثروت در پاسخ گفت:آنقدر طلا و جواهر در قایق دارم که دیگر جایی برای تو نیست و قایق سنگین است.
عشق نا امیدانه به اطراف نگریست غرور را دید و از غرور کمک خواست. غرور در جوابش گفت: تو خیس هستی و اگر من به تو کمک نمایم خود و قایقم خیس میشویم. آب همینطور بالا می امد و عشق بیشتر در آب فرو میرفت. دانایی و بقیه در دور دست بودن و کسی صدای عشق را نمیشنید تا اینکه شهوت به نزدیکی عشق رسید . عشق از او کمک خواست ولی شهوت گفت:چندین سال است که منتظر یه همچین لحظه ای بودم تا از بین رفتن تو را ببینم.هر جا که تو بودی جایی برای من نبود و همیشه تو برتر از من و موجب تحقیر من بودی.
عشق دیگر نا امید از زندگی آنقدر آب خورد که از حال رفت.وقتی چشم باز کرد دیگر از سیل خبری نبود و خود را در خانه دانایی یافت. دانایی به او گفت الان دو روز است که بیهوشی .سیل تمام شده و آرامش به جزیره بازگشته است.
عشق بدو ن توجه به این حرفها در پی این بود که بداند چه کسی نجاتش داده است از دانایی پرسید و دانایی در جوابش گفت: زمان
آری فقط زمان است که میتواند عظمت و جلال عشق را درک کند
****************************************
تو ممکن است در تمام دنیا فقط یک نفر باشی،
ولی برای من تمام دنیا هستی.
************************************
وقتی بارون میاد هر چند تا قطره بارون رو تونستی بگیری تو منو دوست داری و هر چند تا رو که نتونستی بگیری من تو رو دوست دارم
******************
......love is
عشق یعنی با افق یک دل شدن
یــا لباسی از شقایق دوختن
عشق یعنی با وجود خستگی
بر سر پروانهء دل سوختن
عشق یعنی داستــانی نـا تـمــام
عشق یعنـی کلمه ای بـی انـتـهـا
عشق یعنی گفتن ازاحساس موج
در کــنـار حسـرت پـروانـه ها
عشق یعنـی آه سرخ لالـه هـا
عشق یعنی حرف پنهان در نگاه
عشق یعنـی تـرجـمـان یک نـفس
عمق سـایـه روشن دشت پگـاه
عشق یعنـی قـصـهء یک آرزو
عشق یـعـنـی ابـتـدای یک غـروب
عشـق یـعـنـی تکـه ای از آسمـان
عشق یعنی وصف یک انسان خوب
********************************************************************
عشق یـعـنی شـادی و ســـرزندگی
عشق یــعنی مـنـتـهـای بـنــدگی
عشق یـعنی سـوخـتـن ،افــروخـتن
شـیـــوه دریــا دلان آمــوخــتــن
عشق یـعنی سـوزش پـــروانه هـا
شورش دل ،خون سرخ لاله ها
عشق یـعنی صـوت بـلبـل در بهـار
خــنــده گـُل بــر فــراز شـاخسار
عشق یـعـنی وامـق و عَـذرا شـدن
بهــر صــید دُر سوی در یا شدن
عشـق یـعـنی زنــدگــی را سـاختن
دل بـه مـعــبــود گــرامــی باختن
عشـق یــعــنی در ره او ســربــدار
عشق یـعنی لـحظه های بی قرار
عشق یـعـنـی بــیــسـتون را تاختن
چهــره زیـبـای شـیـریـن ساختن
عشق یعنی همچو مجنون سوختن
راه و رســم عـــاشــقــی آموختن
عشـق یـعـنی یــوسف کنعان شـدن
از زلــیــخا های دون پنهان شدن
عشق یـعـنی جــاودانــی و غــرور
درس مـهــرو عاطفه کردن مرور
************************
مــاه نمیدونست چـه جوری بتابه ....از روی دست تــو دیــد و بـلـد شد
خورشید که دید نوری ازش نمی خوای...رفت بالای قله و با تو بـــد شد
دریا که دید موج موهات از اون نیست....غرشی کرد وته دل حسود شد
آسمون از غم تــو کــه رو زمینی....تــا همیشه رنگ چشـاش کبــود شد
گل که دونست خزون واسه تو هیچه....رنگش پرید و تو یه لحظه پژمرد
درختی که تـو از پیشش رد شدی...انقده برگاش رو زمین ریخت که مرد
نسیم که دید مثل تـو مهربون نیست...عــاشقی رو گـذاش کنــارو بــاد شد
تــو دنیــا هیچکس مثـل تــو نمی شد....پس کم کم و کم آدم بــد زیــاد شد
بـرفـا دیـدن هر چقـدم ریـز بــاشن...از شـرم رنگ چـش تــو آب میـشن
یــلـدا تـرین شبــای سال ام آسون....بـا یـه اشارهء نگـات خواب میـشن
شب نـتـونست مثل تو روشن باشه....خشم وغضب کـرد ویهـو سیاه شد
روزم پـیـش چشمــای تــو کــم آورد....قـایــم شد و روشنی کـیمیــا شد
زمیـن فقط ایـن وسطـا یــه جـوری....بـه ایـن کــه زیــر پـاتِ می نازه
طفلکی مثــل مـن داره تـو رویـاش...بـا تــو یــه قصر آرزو می سازه
زیبا اگـه هر چی می گم همون شد....یــادت بـاشه اینارو کی نــوشته
دیـوونهء چهـارتـا فصل و هـر روز....دیوونهء عصر و شب و سپیده
کــیـوانـی کــه تــا اسمتــو آوردن....یــه ذره رنگ چهرشـم پــریــده
